Wracam?

Kochane, to dla mnie ciężki powrót do świata blogowego. Masę zabaw zawaliłam, z wielu zobowiązań się nie wywiązałam i pewnie masę do mnie niektórzy mają uzasadnionych pretensji. Są czasami jednak takie chwile, takie momenty, ze nie da się myśleć o tym, co w tym momencie nie jest sprawą priorytetową. Czasami wszystko, co przyjemne, schodzi na plan drugi, o ile w ogóle sić o tym ma czas myśleć...

 Z tego miejsca od razu pragnę przeprosić wszystkich, którzy się złościli na mnie, ale dużo się w moim życiu ostatnio działo niezbyt fajnych rzeczy, z którymi nie umiałam sobie poradzić.

W wypadku samochodowym zginął mój ukochany brat. Osierocił wtedy 1,5 rocznego Adasia i nas wszystkich. W jednej chwili, choć mam rodziców, dalszą rodzinę, przyjaciół, Ukochanego, poczułam się sama... Nie mogłam sie pozbierać. Uciekłam w pracę. Pracowałam po 16-18 h, byleby nie myśleć. Gdy przestawałam dawać radę, pomyślałam, że zasłużyłam na urlop i wtedy to dopiero się zaczęło. Wszystkie problemy zdrowotne uderzyły we mnie z dwojoną siłą. Pewnie następstwo stresu pourazowego, który tak długo próbowałam zagłuszyć, skupiając się na pracy...

To, co się stało jest ogromnym ciosem dla nas wszystkich, ale przede wszystkim dla moich rodziców, tym bardziej, że to jest drugie dziecko, które stracili. Gdy byłam mała, umarł mój starszy brat, teraz straciłam młodszego. Zostałam sama i musiałam stać się podpora dla rodziców, co też mnie ogromnie obciążyło psychicznie.

wiem, ze takie wywlekanie własnych smutków na blogu, nie jest dobrze widziane, ale czasami dobrze robi tak zwierzyć się... Obiecuję, ze to pierwszy i ostatni post tego typu... 

Od niedawna znowu haftuję, znowu wróciło mi serce do tego, więc powoli wracam do prezentowania swoich 'wyrobów'. Ale jeszcze nie dzisiaj. Dzisiaj chciałam się trochę wytłumaczyć, trochę pozwierzać, znaleźć w Was zrozumienie...

Mój Brat, Błażej... 

Bardzo za swoimi braćmi tęsknię, ale widocznie właśnie to mi było przeznaczone i nie ma sensu pytać 'dlaczego właśnie ja'...